ข้าวเป็นพืชล้มลุกที่มีมรดกสืบต่อแห่งเผ่าพันธ์คือ เมล็ดข้าว
ข้าวเปลือกแต่เมล็ดมีสารอาหารที่เหมาะแก่เลี้ยงต้นอ่อนของข้าว
ข้าวส่วนเกินก็มีคุณค่าต่อวิถีชาวนาและผู้ที่เห็นค่าของข้าว
ผู้ที่เห็นข้าวเป็นเพียงสินค้า... ก็จะไม่รู้ว่าสำคัญ
ขาดทุนก็เริ่มใหม่ หาวิธีผลิต หรือจำหน่ายใหม่เพื่อการแข่งขัน
ถ้าชาวนาหวังการผลิตเพื่อการค้า... ชาวนาก็จะทุกข์
เพราะความเป็นผู้ผลิต จึงเกิดความเป็นผู้ให้ ยินดีให้
ราคาเท่าไร ก็ยอมรับ
ส่งเสียงเพื่อร้องขอไป ก็ไม่ต่างจากเสียงกบ เสียงกา
ขอข้าวพันธุ์ดี ราคาต่ำแต่ผลผลิตต่อไร่สูง
ให้ชาวนาพึ่งผสมพันธุ์ข้าวเอง... เพื่อแก้วิกฤต ผลผลิตตกต่ำ
สถาบันวิจัยข้าวก็คงไร้ค่า... ขนาดมีหน่วยงานนักวิชาการสูง ยังทำไม่ได้
แล้วไฉนชาวนาความรู้ระดับยอดหญ้าจะพาข้าวได้ก้าวไกล
ของแพงผลิตยากคงจะหมดยุกต์แล้ว
ข้าวหอมมะลิชั้นดีจากดินแดนที่ราบสูงก็คงไร้ค่า
ปรับมาปลูกข้าวชาวต่างนา... นั้นคงเป้นไปได้
ความเป็นเอกลักษณ์ข้าวไทยนั้นคงสูญสิ้น
ขอคนที่มีความรู้ความรักวิถีชาวนา
มาช่วยปรับฟื้นฟูข้าวไทย
อย่าปล่อยให้คนที่อ้างว่ารู้มาแก้ปัญหา
ทำนาเละก็อ้างภัยพิบัติ
ทำนาพังก็อ้างดินไม่ดี
ทำนาแล้งแห้งตายก็โทษฟ้าฝน
พื้นแผ่นดินไทย... เสมือนแผ่นดินทอง
ชาติอื่นต่างหมายปอง... ครองที่นา
ต่างจากพื้นดินถิ่นไกลโพ้น
ล่มทั้งโคลน เละทั้งพื้น ยืนไม่นิ่ง
เขายังทำสิ่งที่เรียกว่าข้าว มาเป็นข้าวแข่งไทยเรา...
เพราะความตั้งใจจริง... เพื่อสิ่งที่ยั่งยืน
หากแม้นภัยพื้นพิบัติบังเกิดพบ
ซึ่งตอนจบยังมีข้าวเจ้าได้กิน
ทำให้อิ่มคุณบุญของข้าวเท่านั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น